MANUEL VEIGA : O ESCRITOR FALA DOS LIBROS.

  Non existe nunca unha única causa que explique porque unha persoa chega a converterse en escritor.

Eu, se miro na miña biografía, encontro, non unha única causa de que hoxe sexa escritor, pero si a causa principal.

Arredor de 1970, o Ministerio de Educación y Ciencia destinou á Escola de Diomondi (O Saviñao), na que eu estudaba, un lote de 140 libros. Ao ano seguinte volveu destinar, á mesma escola, outro lote, esta vez de 400 libros. Podía ter sido un televisor, como lle tocou a outras escolas, pero á de Diomondi tocáronlle dous lotes consecutivos de libros. En total, máis de 500 títulos diferentes. Iso cambiou a miña vida. E non só a cambiou, esa biblioteca foi e será para sempre parte da miña vida. Podo vela agora mesmo cos ollos pechados e podo ver aínda o lugar que ocupa case cada libro. Por suposto lembro os seus cheiros diferentes e podería dicirvos os títulos, non de todos, pero si de bastantes dos libros que había alí e que eu lin, en longas tardes de chuvia e tamén en días de sol e sesta, sobre unha manta, baixo os carballos. A natureza estaba moi próxima e eu, entre o estudio e os xogos, pasaba tamén as horas da infancia lendo. Desde o simplemente entretido “Oscar espía atómico” a “Robinson Crusoe” e “Tom Sawyer”. Ou “Casa de Bonecas” de Ibsen que lin pensando que era para nenos e da que non entendín nada, aínda que é unha marabillosa obra de teatro que volvín reler de maior. Alí estaban desde os libros de Enid Blyton ou de Verne, até “A montaña máxica” de Thomas Mann ou “Cinco horas con Mario” de Delibes.

Non podían faltar, por suposto, títulos como “Franco, ese hombre”, pero tamén estaban “As crónicas do sochantre” de Cunqueiro, en versión castelá. O único libro en galego que había era “Cantares Gallegos” de Rosalía de Castro, a pesar de que o galego era o idioma da totalidade dos nenos e nenas da escola. Pero, en fin... Xa sabedes: No impongamos el gallego que ya nos impusieron antes el castellano y no queremos tener que repetir el trabajo.

Aquela biblioteca, instalada nunha cómoda que antes gardara sabas e mantas e cuxas portas renxían como o eixo dun carro, foi para sempre o meu tesouro. Ampliou incribelmente a miña mirada. Fun feliz alí, cos meus pais, cos campos para correr e xogar ao fútbol, entre os labregos aos que lles debo a lingua que agora uso e entre aqueles dous lotes de libros entregados polo Ministerio de Educación y Ciencia.

Manuel Veiga 

Agradecemos a Manuel Veiga este texto, agasallo para o Colectivo Lemos Le no Día da Biblioteca - 2013

CEA DE CONMEMORACIÓN DO DÍA DAS BIBLIOTECAS

   Cando se cumpre un ano dos primeiros contactos para crear o noso colectivo; decidimos conmemorar esta data cunha cea de celebración e que mellor data que o Día das Bibliotecas?

    Nesta xuntanza reunímonos máis de 30 persoas de diferentes sectores relacionados coa cultura e a educación: xornalistas, libreiros, bibliotecarios, escritores, profesores, autoridades, clubes de lectura... compartimos inquedanzas e ilusións polo mundo da lectura e quixemos reivindicar a importancia do papel das bibliotecas como difusoras de cultura e formadoras de lectores, como lugar de encontro e como centros de información e recursos.

 

 

    Foi un orgullo para o colectivo contar neste día coa colaboración de grandes escritores. Por unha banda, Antón Lopo agasallounos coa súa presenza ademais de compartir unhas improvisadas verbas e un espectáculo de poesía.

    Por outra banda, Manuel Veiga preparou un texto para esta data que nos leu a xornalista Manola Porto.

   O libreiro Antonio púxolle voz ás verbas que a escritora Olga Novo ten adicado ás bibliotecas.

    A mestra Mercedes leu os textos sobre bibliotecas escolares de Anuncia, outra mestra do CEIP A Gándara.

   Podemos concluír que este acto foi moi emotivo e serviu para afianzar e dar a coñecer un pouco máis o colectivo na comarca como se pode comprobar polo seu reflexo na prensa escrita.

XA TEMOS LOGOTIPO

     Despois de varias publicacións e varias reunións estamos seguros de que o colectivo vai a ter continuidade así que decidimos diseñar un logotipo que nos identifique. Este diseño foi elaborado polo noso compañeiro Antón Vidal Garea.

   

MANUEL VEIGA : O ESCRITOR FALA DOS LIBROS

    Non existe nunca unha única causa que explique porque unha persoa chega a converterse en escritor. 
    Eu, se miro na miña biografía, encontro, non unha única causa de que hoxe sexa escritor, pero si a causa principal.

Arredor de 1970, o Ministerio de Educación y Ciencia destinou á Escola de Diomondi (O Saviñao), na que eu estudaba, un lote de 140 libros. Ao ano seguinte volveu destinar, á mesma escola, outro lote, esta vez de 400 libros. Podía ter sido un televisor, como lle tocou a outras escolas, pero á de Diomondi tocáronlle dous lotes consecutivos de libros. En total, máis de 500 títulos diferentes. Iso cambiou a miña vida. E non só a cambiou, esa biblioteca foi e será para sempre parte da miña vida. Podo vela agora mesmo cos ollos pechados e podo ver aínda o lugar que ocupa case cada libro. Por suposto lembro os seus cheiros diferentes e podería dicirvos os títulos, non de todos, pero si de bastantes dos libros que había alí e que eu lin, en longas tardes de chuvia e tamén en días de sol e sesta, sobre unha manta, baixo os carballos. A natureza estaba moi próxima e eu, entre o estudio e os xogos, pasaba tamén as horas da infancia lendo. Desde o simplemente entretido “Oscar espía atómico” a “Robinson Crusoe” e “Tom Sawyer”. Ou “Casa de Bonecas” de Ibsen que lin pensando que era para nenos e da que non entendín nada, aínda que é unha marabillosa obra de teatro que volvín reler de maior. Alí estaban desde os libros de Enid Blyton ou de Verne, até “A montaña máxica” de Thomas Mann ou “Cinco horas con Mario” de Delibes.

Non podían faltar, por suposto, títulos como “Franco, ese hombre”, pero tamén estaban “As crónicas do sochantre” de Cunqueiro, en versión castelá. O único libro en galego que había era “Cantares Gallegos” de Rosalía de Castro, a pesar de que o galego era o idioma da totalidade dos nenos e nenas da escola. Pero, en fin... Xa sabedes: No impongamos el gallego que ya nos impusieron antes el castellano y no queremos tener que repetir el trabajo.

Aquela biblioteca, instalada nunha cómoda que antes gardara sabas e mantas e cuxas portas renxían como o eixo dun carro, foi para sempre o meu tesouro. Ampliou incribelmente a miña mirada. Fun feliz alí, cos meus pais, cos campos para correr e xogar ao fútbol, entre os labregos aos que lles debo a lingua que agora uso e entre aqueles dous lotes de libros entregados polo Ministerio de Educación y Ciencia.

Manuel Veiga

ANTÓN LOPO no Día da Biblioteca - 2013

 

     Foi un orgullo para o colectivo contar o Día da Biblioteca 2013, coa colaboración de Antón Lopo quen nos agasallou coa súa presenza ademais de compartir unhas improvisadas verbas e un espectáculo de poesía.