A
primeira vez que entro en Xistral teño dez anos. Eu aínda leo a Enid
Blyton, novelas de ciencia ficción de Clark Carrados e contos de fadas
que me trae a miña curmá dos Xerifas, ademais de incursións ailladas na
literatura para adultos, basicamente Anna Karenina de Tolstoy e Que o ceo a xulgue de
Ben Ames Williams. Vou á Xistral porque o meu amigo Jorge Vila me di
que abriron unha librería "fantástica e modernísima" nas galerías
Fontecha e ningún dos dous queremos perdermos a experiencia.
Nada máis chantarnos diante do escaparate da Xistral, quedamos fascinados. Era un espazo branco, como unha nave espacial do 2001 de Kubrick [acababámola de ver no cine]. Pero en vez de computadoras, había libros [nunca viramos tantos xuntos]. A
partir dese día [desa visita ao espazo interestelar], non hai tarde que
non pasemos por Xistral, sexa para mercar un lápiz ou escoitar falar a
Saleta Goy e Manuel María de temas que se nos antollaban arraianos coa
ilegalidade [de puro cósmicos]. A luz de Manuel acrecéntase cando me
entero de que é o autor de Os soños na gaiola, o libro que me descubrira no galego o don da escrita [un cargueiro espacial flotando no universo]. Porque ao entrar en Xistral todos sentimos que podiamos ser astronautas.
Antón Lopo
Outubro 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario