Compartimos nesta entrada o texto con que a autora soberina Moncha Prieto, nos sorprendeu na comida do Día das Bibliotecas e que ela mesma nos leu no xantar de confraternidade que celebramos en Sober.
No día das bibliotecas, o lugar onde viven os libros, a lembranza lévame, inevitablemente, aos eidos da infancia.
Nacín nunha casa de aldea, unha casa humilde na que non había libros. Nesa casa, hoxe, hai andeis repletos de exemplares que foron multiplicándose ao longo do tempo, que viaxaron comigo dende terras catalás cando, despois dun periplo circular, a vida me trouxo de volta á terra, á miña casa. Hai un lugar especial para os meus preferidos: os asinados polos autores, os que nun momento da miñas vida conseguiron transmitirme unha emoción especial, e os que foron agasallo de persoas que deixaron pegadas no meu camiño vital.
Na miña casa tampouco había Camelias. A avoa tiña unha roseira (caraveleira lle chamaba ela) na aira, plantada ao borde da parede, para non restar espazo útil. Sempre pensei que era un dos poucos luxos que se permitía. As nogueiras, mazairas, pereiras, cerdeiras, figueiras, daban froitos, as roseiras non, só ofrecían rosas. Coma un milagre da natureza, sobreviviu moitos anos. Aínda segue no mesmo lugar e nalgún outro ao que conseguín levar algún esgallo.
As camelias hoxe comparten espazo coa roseira da miña avoa, símbolo do libro. Hai tres árbores de flores diferentes. Unha de cor rosa intensa, outra mestura de rosa e branca e a miña favorita, a camelia branca, Alba Plena.
Descubrir as camelias por primeira vez foi un acontecemento que me deixou varada. Aquela marabilla visual fíxome pensar na soidade da roseira da avoa e na aira cativa da miña casa. Como alguén podía ter unha aira tan grande? E as árbores, altas coma carballos, ateigadiñas de rosas? Non son rosas, son camelias, díxome o meu tío Pepe. Ven, imos a ver o mar dende o xardín. E despois vaiche ensinar a biblioteca.
- Ernesto é o dono desta casa?
- Non. É o encargado de manter todo en orde para cando veñen os señores. Isto é un pazo, onde viven persoas con moito diñeiro.
Fomos ver o mar dende aquela atalaia. Quedei aloulada pola contemplación. Pareceume que era unha postal que alguén pintara para min.
Ernesto levounos ata a biblioteca. Un salón inmenso cheo de andeis con libros, centos, miles de libros. Algúns estaban tirados no chan, abertos, boca a baixo, coas páxinas humilladas entre o po, esquecidos, desprezados. Sentín mágoa, unha mágoa fonda, tan fonda que esa imaxe quedoume tatuada na memoria. Eu non tiña libros e aqueles señores potentados deixábanos tirados no chan.
Ernesto díxome que podía levar para a casa todas as camelias que se me antollasen. Volvín a Redondela, á casa do meu tío, cargada cun mangado multicolor daquelas flores que me engaiolaban. Dende aquel día, a beleza das camelias, lévame á imaxe de aqueles libros, tirados no chan de madeira nobre, cheos de esquecemento e de inxustiza.
Por iso, neste día, sinto un especial orgullo de ser dona de tres camelios que medran con lentitude, dun bo feixe de libros e da roseira da miña avoa. Este galano, envolto en nostalxia e cariño, é unha ofrenda de xustiza para a nena que fun.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.PNG)
.PNG)
.jpg)
.PNG)